Rośliny łąkowe odznaczają się niejednakową zdolnością pobierania siarki z gleby. Współzawodnictwo w pobieraniu siarki może wynikać z szybszego rozwoju korzeni, jak i większej powierzchni liści niektórych gatunków. Można więc sądzić o pewnym wpływie składu florystycznego runi na zawartość siarki w paszy. Większa zdolnością pobierania siarki odznacza się życica trwała i mozga trzcinowata, a wyraźnie mniejszą stokłosa bezostna. Przeciętna zawartość siarki w trawach wynosi 0,2—0,8% w s.m., a u innych grup roślin 0,1—1,4%. Krytyczna zawartość, poniżej której może wystąpić zahamowanie rozwoju roślin, wynosi 0,1% S w s.m. u traw, a 0,25% S u koniczyn. Trawy z niedoborem siarki wykazują objawy chlorozy i występowanie czerwonego zabarwienia źdźbeł, przechodzącego na liście. Objawy chlorozy wynikają z zakłóceń fotosyntezy, niewłaściwego poziomu białka i nieodpowiedniego stężenia chlorofilu w chloroplastach. Zaburzenia w intensywności fotosyntezy na tym tle mogą w następstwie odbić się także na zmniejszeniu powierzchni liści. Przy zawartości. 0,17% S w s.m. lub poniżej redukcja plonu może przekraczać 10%. Prawidłowa ocena zawartości siarki w roślinach polega na oznaczaniu formy siarczanowej, a nie ogólnej. Jak się okazuje, poziom krytyczny dla życicy wielokwiatowej wynosi 0,1%, dla innych traw dochodzi do 0.2%, dla koniczyn określono tę ilość na 0,17%, a dla lucerny nawet 0,5% S w s.m.