W praktyce pasterskiej już dawno znane były pewne formy wypasu uregulowanego. Jeszcze i dziś w niektórych krajach, mających duże obszary trwałych użytków zielonych, stosuje się wypas strzeżony, który polega na tym, że bydło nie pasie się chaotycznie na całej powierzchni, lecz jest pilnowane przez jednego lub kilku pasterzy, dysponujących często końmi i psami. Stado utrzymywane jest w skupieniu i posuwa się w określonym kierunku, wyjadając stopniowo ruń. Po dojściu w ten sposób do końca pastwiska zwierzęta są kierowane na inne tereny lub znów w to miejsce, skąd rozpoczęto wypas. System ten, znacznie lepszy od bezplanowego, nie nadaje się jednak do intensywnej gospodarki pastwiskowej. Występują tu również, chociaż w mniejszym stopniu, objawy przepasienia oraz niedopasienia runi Może on być praktykowany jedynie na dużych obszarach użytków zielonych, położonych w znacznej odległości od zabudowań, gdzie z natury rzeczy gospodarka pastwiskowa jest bardziej ekstensywna. Nowoczesny system wypasu kwaterowego wymaga podziału powierzchni pastwiska na większą liczbę (co najmniej kilkanaście) kolejno spasanych podstawowych jednostek (kwater), z których każda powinna mieć niezależne wejście (bramę) z drogi dopędowej oraz w miarę możności dostęp do wodopoju. Na pastwiskach z dostateczną liczbą kwater można, stosując przemienne użytkowanie, zmieniać długość okresu spoczynku runi, w zależności od pory roku i aktualnego tempa przyrostu masy roślinnej, przy jednoczesnym zachowaniu stosunkowo krótkiego okresu wypasu.